Activiteiten

Ciudad Patricia

Iedere tweede en laatste vrijdag van de wintermaanden (oktober t/m. maart) wordt er in het Zorgcentrum Ciudad Patricia een ‘sing in’ gehouden met de ouderen. 

Wij komen samen in het activiteitenlokaal. De zang staat onder leiding van een zangleider. We zingen de liederen in drie talen (Nederlands, Engels, Spaans).

Een aantal enthousiaste gemeenteleden zijn hierbij aanwezig en helpen de ouderen bij het opzoeken van de liederen, het vasthouden van de liederenbundel, enz. Deze groep vrijwilligers bestaat uit meerdere nationaliteiten.

Review

The Patricia Singers

De Patricia Singers zingen voor mensen, die in hun laatste levensfase zijn. ‘Onze liedjes vormen soms een brug tussen waar ze nu zitten en het onbekende waar ze naartoe gaan.’ Uit een gemeenschappelijke kamer in het souterrain van Ciudad Patricia in Benidorm klinkt o.a. meerstemmig gezang uit de Christelijke opwekkingsbundel, zij nemen de nummers nog een laatste keer door. Om tot rust te komen houden ze elkaars hand vast om te bidden. Buiten is het hectisch, binnen liggen of zitten eenzamen, die soms ongeneeslijk ziek zijn, soms dementerend en hun laatste levensfase ingaan. Dat is afstemmen, “dit is ons ritueel om in de juiste sfeer te komen.”

Dan is het tijd om voor de bewoners te zingen. We gaan naast een cliënt in een stoel of rolstoel in zitten. Naast een Spaanse zit haar buurvrouw, die op bezoek is.

Albert kijkt naar het koor en zet de eerste toon op zijn gitaar in. De rest volgt. Door de meerstemmigheid van enkele gitaren en het koortje klinkt de zang warm en melodieus. Een Spaanse zingt soms een stukje mee. Dan volgt de Engelse melodie. Een Engelstalige vrouw lijkt steeds meer te ontspannen. Ze zakt verder weg in haar rolstoel, haar blik wordt zachter. Ze kijkt dromerig voor zich uit, daarna naar de koorleden. “Zo toegezongen worden, heerlijk,” zegt een Spaanse, na dit nummer. “En het weer werkt ook mee, hè?” Ze wijst naar buiten, het zonlicht schijnt door de kieren van de luxaflex naar binnen. “Er is tijd voor nog een liedje. Wilt u dat?” Hendrik, de Vlaming, lacht naar haar. “Je kunt wel de hele middag voor me zingen. Doe nu maar een vrolijk nummer.”  Een paar decennia  geleden begonnen Frans en Els met hun team, de Patricia Singers. Hij was benieuwd naar wat muziek kan betekenen voor mensen in hun laatste levensfase. Het leek hem fantastisch om dan te worden toegezongen. Hij bracht een tiental mensen bij elkaar – en begon in wisselende samenstellingen liedjes te zingen in dit tehuis. Het koor bestaat uit vrijwilligers van de Pinksterkerk uit Benidorm. Op de 2^e en 4^e vrijdag van de maand zingen ze in Ciudad Patricia. Je kunt niet zomaar aan bed gaan zingen. Je moet toestemming hebben van de leiding van dit verzorgingsthuis. Ongeveer tien meertalige liedjes staan op schrift om die meerstemmig te kunnen opvoeren. Met de juiste klankkwaliteit, tederheid en zachtheid.” Maar nog belangrijker is de mentale voorbereiding. Je staat toch aan het bed van mensen, die niet lang meer te leven hebben. “Wij hebben geoefend voordat we ­begonnen,” zegt Albert: “Je moet leren hoe je omgaat met die kwetsbaarheid. Compassie hebben. Aanvoelen hoe je mensen benadert. Soms worden we zelf ook geraakt, wanneer iemand lijkt op je vader of moeder, die ziek is of is overleden. We gaan die emoties niet uit de weg.” De koorleden vinden het een verrijking om te mogen zingen voor mensen in het einde van hun levensfase.

Hendrik: “Het is een echte ontmoeting. De ballast, de ruis is weggevallen, waardoor je direct de essentie raakt. Het is daarnaast bijzonder om toegelaten te worden in hun appartement. Die intimiteit is waanzinnig.” Het dwingt het koor ook om na te denken over het thema sterfelijkheid. “Mensen vinden dat eng, ­lopen er met een boog omheen,” zegt Hendrik. “Maar dan mis je ook veel.” Marja ontdekte, dat ze het zingen niet alleen voor degene in de laatste levensfase deed, maar ook voor zichzelf. Om contact te krijgen met haar eigen dood. “Daar was ik lang bang voor. Nu niet meer. Dat moet ook wel, als je dit werk wil doen. Johan: “Wat dat betreft is er ook een egoïstisch ­motief. Ik vind het een waanzinnige leerschool voor het ­leven. Leren loslaten wat geen houvast heeft, vrede hebben met jezelf, je kwetsbaarheid accepteren en dat laten zien aan anderen. Dat zijn thema’s, die bij het sterven horen. Ik hoop, dat ik dat in het dagelijks leven in mijn kerk al een beetje kan toepassen.”

Ze zetten een vrolijk Engels nummer in, dat gaat over dat we allemaal onderweg zijn naar het paradijs. Daarna een Nederlands nummer, afwisselend een Spaans nummer. “Fantastisch,” zegt een bejaarde. “Heel leuk. Even wat anders, alle dagen lijken hier op elkaar. Het helpt me erg te ontspannen.”

De coördinator palliatieve zorg binnen Ciudad Patricia, zegt dat bijna iedereen van de gasten openstaat voor de Patricia zangers. Sommige twijfelen, die moedig ik aan het eens te proberen. Ik zie namelijk dat ze er rustig van worden. Dat ze het helemaal over zich heen laten komen. Muziek kan verlichtend werken in deze fase. Het helpt te ontspannen, de gedachten te laten wegdrijven van al dat vreselijke gepieker.” Albert merkt dat het mensen met hun gevoel in contact brengt. “Dat kan angst of verdriet zijn, maar ook sereniteit. Laatst zongen we voor een Nederlandstalige man, die van Mieke Telkamp [waarheen, waarvoor] hield. Hij was nog in ontkenning over zijn aanstaande overlijden. Ik dacht: dit wordt niks. Na het zingen zei hij: ik voelde mezelf helemaal opstijgen. Wij zagen dat ook ­gebeuren: een soort metamorfose, de blik naar binnen, de rust. Daar doe je het voor. Onze liedjes vormen soms een brug tussen waar ze nu zitten en het onbekende waar ze naartoe gaan. Dat onbekende is voor vele eng, wij helpen die overgang te ­maken.” De Patricia Singers komen samen in de gemeenschappelijke woonruimte. Op stoel zit een Duits talige bejaarde dame. Hendrik vraagt of ze voor haar mogen zingen. Ze zetten de stoelen tegenover een bank en zingen het nummer: Oh, when the Saints………………………………………De woonkamer wordt muisstil. De Duitse deint zachtjes mee op het ritme van het nummer, van links naar rechts, haar ogen gesloten, de schouders omlaag. The saints dwarrelen door de ruimte. Een verpleegkundige schuifelt met Gert-Jan en zijn onafscheidelijke gitaar vanuit de keuken langzaam dichterbij. Een coördinator begeleidt een gelovige Ierse, dementerende man (Paul) naar voren. “Mooi hè, ”fluistert ook deze Paul, die ik vanuit mijn ooghoeken zijn lippen zie bewegen bij het meezingen van de op schrift gestelde teksten. Wanneer het liedje is afgelopen, is het een poos stil. Paul glimlacht naar het koor. “Zijn ogen zijn veranderd.” Till we meet again” en wijst met zijn hand naar boven Hij vertelt, dat hij een beetje depri was. “Ik kon maar niet ontspannen vandaag. Ik werd telkens weggestuurd uit de woonkamer. Toen jij me op mijn rug tikte om te vragen of jullie wat voor me mochten zingen, schrok ik. Ik dacht: wat nu weer. Maar ik ben helemaal senang gezongen.” Albert en Hendrik kijken elkaar voldaan aan.  “Er is nog tijd voor één liedje.”

Door een fan van de Patrica Singers

Alpha-cursus

Er is een Alphacursus in ontwikkeling in samenwerking met de interkerkelijke gemeente ‘Het Anker’.

AED-cursus

In samenwerking met de interkerkelijke gemeente ‘Het Anker’, volgen enkele PGB-leden de door Het Anker georganiseerde AED-cursus.